ÞIT

dual, ye two, = it, ið.

* * *

or þið, the older and true form is it or ið (q. v.), the þ being borrowed from the preceding verb, as in ér, þer; thus, in alliteration, ið munuð alla eiða vinna, Skv. 1. 31, and spelt so in vellums, e. g. Sæm. (Kb.); þá er it finnisk, Fms. xi. 21; er it tókuð þá, 623. 24; meguð ið sjálfir, Fms. xi. 21; skuluð ið, Ísl. ii. 339 (Heiðarv. S.): but usually þit or þið, e. g. Fms. i. 189 (eleven times in one page); cp. ykkr, ykkar, p. 725.